بیمه توسعه نمایندگی کد 1120

روز بزرگداشت استاد سخن سعدی شیرازی گرامی باد.

ر دلم نش

همه عمر برندارم سر از اين خمار مستي كه هنوز من نبودم كه تو در دلم نشستي

تو نه مثل آفتابي كه حضور و غيبت افتد دگران روند و آيند و تو همچنان كه هستي

چه حكايت از فراقت كه نداشتم, وليكن تو چو روي باز كردي, در ماجرا ببست

نظري به دوستان كن كه هزار بار از آن به كه تحيتي نويسيّ و هدايتيّ فرستي

دل دردمند ما را كه اسير توست يارا!

به وصال, مرهمي نه چو به انتظار خستي

برو اي فقيه دانا, به خداي بخش ما را

تو و زهد و پارسايي, من و عاشقي و مستي

دل هوشمند بايد كه به دليري سپارد

كه چو قبله‌ايت باشد به از آن كه خودپرستي

چو زمام بخت و دولت, نه به دست جهد باشد

چه كنند اگر زبوني نكنند و زير دستي

گله از فــراق يـــــاران و جفــــــاي روزگـــــاران

نه طريق توست سعدي!سر خويش گير و رستي

ستي

درباره نوروز باستانی ایرانیان

نوروز ، جشن پنج هزارساله ایرانیان یادگاری است شکوهمند از مردمی که خرمی وسرسبزی بهاران را آغازین روز سال نام نهادند.زایش و زندگی دوباره ی هستی بجاترین گزینه برای آغاز سال نو است و همین آفرینش و زایش دوباره به مردم می آموزد که همراه بهار اندیشه و سرشت خود را نیز تر وتازه کنند.

هرچند کسی به روشنی پیشینه ی این جشن ایرانی را نمی داند ولی آن گونه که در افسانه های ایران زمین آمده نوروز به زمان جمشید شاه افسانه ای ایران باز می گردد. می دانیم جمشیدپادشاهی است که نزد مردم ایران همواره دوست داشتنی بوده است( تا جایی که همین دوستی زمینه ساز نامگذاری کاخ های پارسه بنام تخت جمشید گردیده).

افسانه های باستانی ما می گوید جمشید ، پس از به شاهی رسیدن:

به فر کیانی یکی تخت ساخت چه مایه بدو گوهر اندر نشاخت

که چون خواستی دیو برداشتی ز هامون به گردون برافراشتی

چو خورشید تابان میان هوا نشسته بر او شاه فرمانروا

جهان انجمن شد برآن تخت او شگفتی فرو مانده از بخت او

به جمشید بر گوهر افشاندند مرا آن روز را روز نو خواندند

سر سال نو هرمز فرودین برآسوده از رنج روی زمین

بزرگان به شادی بیاراستند می و جام و رامشگران خواستند

چنین جشن فرخ ازآن روزگار به ما ماند از آن خسروان یادگار (شاهنامه)

در میان ایرانیان نوروز نمادی از باززایی سرشت جهان و بهره وری بوده است و آیین های وابسته به نوروز همه در راستای خشنودی خدا از مردم و خرمی سرزمین شان است.

از آیین های کمرنگ وابسته به نوروز جشن فروردگان که بیستم اسفند برگزار می شده را می توان نام برد. امروزه زرتشتیان این روز را بزرگداشت روان درگذشتگان می دانند و بنا بر باورهای باستانی روز مرگ سیاوش است.آن چنان که دکتر مهرداد بهار می نویسد ، سیاوش نماد ایزد گیاهی جانباخته (دموزی) است و مرگ سیاوش با مرگ زمستانی گیاهان همراه بوده است.در این ده روز آخر سال سوگواری و سینه زنی و آیین های ویژه ی سوگ سیاوش برگزار می شده.

باور فرود آمدن روان فرَوَشی ها ( نیکوکاران) در هنگام نوروز نیز هنوز در فرهنگ ایران پابرجا مانده است.چنانکه در برخی کرانه ها و کناره های ایران مانند خور بیابانک ، پسین نوروز با شادی به گورستان می روند و شادی نوروز را با روان درگذشتگان خود تقسیم می کنند.

به گفته ی دکتربهار، حاجی فیروز نیز نمادی دیگر از فزونی بخشی و زندگی دوباره است.چهره ی سیاهش نمایانگر بازگشت از جهان مردگان و جامه ی سرخش نیز نماد زندگی و خون دوباره است.این سرخی و سیاهی، مرگ و زندگی را در کنار هم بیان می کند.مرده ای که دوباره زنده می شود ؛ پایکوبی و شادی اش برای باران آوری است.

آیین چهارشنبه سوری که نخست "جشن سوری" نام داشته ، جشنی است برای رفتن به پیشواز بهار و گذر از "گاه سرد سال".واژه "سوری" در ریشه با واژه "سرخی" برابر است و سرخی خود پویایی و جنبش را می رساند.

پس از ده روز سوگواری ، نوروز که برای ایرانیان جشن شادی و باززایی است آغاز می گردد و تا دوازده روز که نماد دوازده ماه سال است پایسته می ماند.روز سیزده نوروز نیز آیین جشن و پایکوبی در" دامن دشت" و "تماشای بهار" برگزار می شده که باز از نمادهای شاد زیستن و خرمی همراه با بهار است.

نوروز ، این یادگار جاودانه و کهن ، در میان جشن های ایرانی آن قدر گیرایی و ریشه ی فرهنگی داشته که هیچ نیرویی توانایی از میان بردنش را در خود ندیده است.پیشاپیش رسیدن نوروز را به همه شما دوستان خوبم شاد باش میگم.